Blog

Door al dat geklets zou ik bijna vergeten dat ik hier voor een chemokuur ben. Er is al bijna een uur voorbij. Ik sta op en kijk om me heen. Ik ben de enige patiënt die nog geen infuus heeft. Mijn hoofd gloeit.

Mijn laatste chemokuur. Vreemd genoeg heb ik er zin in. Zin in mijn laatste keer, maar vooral zin in weer naar de huiskamer te gaan. Om mijn ‘oncie-vrienden’ weer te zien, om hun verhalen weer te horen en om slap te ouwehoeren.

‘Zo’, zegt mijn oncoloog. Haar blauwe ogen knipperen boven haar gezichtsmasker. ‘De uitslag van de scans…’ Ze laat een stilte vallen. Of denk ik dat alleen? 

‘Ik moet naar oncologie! Voor een chemokuur!’ De man bij de receptie schreeuwt. Hij is op leeftijd. Ik schiet in de lach, al is het niet grappig. ‘A1-03’, zegt de receptioniste. ‘Boven. U kunt de lift pakken.’ ‘Hoeft niet!’ Zijn stem galmt door de gang.

Dit bericht plaatste ik op 29 juni 2021 op mijn socials. Het bericht ging een soort van viraal. Ik kreeg zelfs reacties van mensen die …