Angst

'Dus...' De oncoloog zucht diep en durft me amper aan te kijken. 'We gaan volgende week starten met nog een kuur.'
Het is niet weg.
Het. Is. Niet. Weg.

Ik schiet wakker, badend in het zweet. Ik voel aan mijn shirt. Tot op de draad nat.
'Zie je wel! Nachtzweten!' roept een stemmetje. 'Het komt terug!'

'Ik heb weer zo'n jeuk,' zeg ik. Mijn nagels schrapen langs mijn enkel. 'Het zal toch niet terugkomen?'
'Ik voel een bobbel,' zeg ik. En mijn vingers drukken zich ruw in de huid van mijn hals en mijn sleutelbeen.
'Ich habe Angst,' zeg ik. En de ogen die mij aankijken worden donker, niet geruststellend.

Angst

Het is de angst.
Dat het terugkomt.
Dat het al terug is.
Dat het nooit helemaal is weggegaan.
Te weinig gif.
Te weinig bestralingen.

De angst.

Alles overheersend.
Alles omvattend.
Constant.
Terugkerend.

'Het zal slijten. De angst. Maar het heeft tijd nodig.' Begripvolle ogen. Niet geruststellend genoeg.

Angst.
Ich habe Angst.

Ich habe Angst. 

Angst na kanker

Dit verhaal schreef ik de dag voordat ik weer een CT-SCAN kreeg met contrastvloeistof. De dag erna kreeg ik de uitslag bij de oncoloog. Het was een 'evaluatiescan'. Zou niet meer dan dat moeten zijn. Maar zoals iedere (ex)kankerpatiënt kon ik me sinds mijn laatste behandeling niet berusten in het idee van 'je behandeling was succesvol'. En dat gevoel, dat constante allesoverheersende gevoel - die angst na kanker - probeerde ik in dit verhaal in woorden te vatten.

Voor de mensen die zich dit gevoel niet voor kunnen stellen schreef ik het spannende, bijna horrorverhaal De trein. In dit verhaal maak ik de allesoverheersende angst van mensen die (ex-)kankerpatiënt zijn of kanker van ontzettend dichtbij hebben meegemaakt op een ongelofelijke manier tastbaar. 

Dit verhaal publiceerde ik eerder op LinkedIn, Facebook en Instagram. Het staat ook, met nog heel veel nieuwe verhalen, in het boek Bijna iedereen heeft kanker .